Η έννοια των “εστιών καινοτομίας” (innovation hot spots) έχει υιοθετηθεί από φορείς χάραξης πολιτικής, περιφερειακές και τοπικές αρχές που αναζητούν τρόπους και πολιτικές για να προωθήσουν την ανάπτυξη μιας περιοχής, καθώς επίσης και από επιχειρηματίες που αναζητούν κατάλληλα σημεία για τη χωροθέτηση της επιχείρησης τους. Οι Pouder και St. John (1996) ορίζουν αυτές τις εστίες καινοτομίας ως περιφερειακές συστάδες εταιριών που: α) ανταγωνίζονται στον ίδιο ή σε παρεμφερείς κλάδους, β) αρχίζουν με βάση μια ή περισσότερες εταιρίες που, ως ομάδα, αναπτύσσονται γρηγορότερα από τις άλλες επιχειρήσεις του κλάδου που βρίσκονται εκτός της ομάδας, και έχουν κοινές ή όμοιες απαιτήσεις στη μακροπρόθεσμη χρήση των πόρων και των χωρικών υποδομών. Η διαφορά τους από την έννοια των συνεργατικών σχηματισμών (clusters) έγκειται στο ότι δεν είναι πάντα τόσο έντονα χωρικά εντοπισμένες όσο οι τελευταίοι, ενώ συνήθως δημιουργούνται γύρω από μια κεντρική επιχείρηση η οποία λειτουργεί ως ναυαρχίδα του όλου σχήματος.
